Dr. Öğr. Üyesi Can Özal'ın Mekansal Monologlar İsimli Kişisel Sergisi

Özal’ın mekân-heykelleri içi ve dışı birbirine geçmiş, hakikatin yokluğu ve varlığını aynı anda taşıyan, boşluğa adanmış anıtlardır. Pas tutmuş yüzeyleri yer yer aşınmış formlarıyla bu heykeller, kurgu ile gerçek arasında bir “yer” olurken algı ve zaman arasındaki döngüsel ritim ve ortak ufuk hattı eşliğinde gürültülü boşlukla beraber devingen bir atmosfer oluşturuyor. Sanatçı içerisi ve dışarısı arasına terk etme korkusunu ve bilinmezin kuşkusunu yerleştirerek gelecekte hiçbir yer inşa ediyor. Özal’ın tanıdık olanla bildik olan arasında inşa ettiği mekân-heykeller, daha az gerçek daha çok düş hâlleriyle sanatçının bedeni vasıtasıyla kurguladıklarını oluşturuyor. Özal’ın heykelleri mimari bir yapıya ve ona bağlı zamana temas ederken çoğunda var olan merdiven metaforuyla varışa ve çabaya işaret ediyor.